Hey Anna, het is intussen 2,5 jaar geleden dat ik jou voor het eerst fotografeerde en interviewde. Odilon was toen 11 maanden jong. Hoe is het om borstvoeding te geven aan een peuter?

Het heeft veel leuke kanten: hij stoeft bij de mensen dat mijn melk naar honing smaakt, haha! In alle eerlijkheid was de eerste keer dat hij dit zei, tegen een man die dat van mij nu écht niet hoefde te weten. Het gekke was dat ik me, na zijn woorden, toch plots drie keer groter voelde en dat kon ik wel gebruiken.

"Hij stoeft bij de mensen dat mijn melk naar honing smaakt."

Het is magisch hoe zo een beweeglijk en energiek kind in één fractie kan verstillen; ik hou van de manier waarop hij opkrult wanneer hij zich zuigend aan mijn borst hecht, als een klein dier.

Ik hou van de manier waarop hij opkrult wanneer hij zich zuigend aan mijn borst hecht, als een klein dier.

Hij gaat heel zorgzaam om met mijn (kleine) borsten, omdat hij weet wat ze hem bieden. Dat brengt hilarische en verterende taferelen met zich mee. Ook als het moment aanbreekt van het slapengaan en het drinken, kwispelt hij altijd met zijn lijfje en is hij dankbaar dat hij samen kan nestelen; zijn dessert… of voorgerechtje voor de zoete nacht.

Natuurlijk heeft het soms ook nadelen; wanneer hij overprikkeld is, kan hij ’s nachts geen afstand van me nemen. Op zich is dat geen probleem, maar op die momenten zit hij aan mijn andere tepel te prutsen, terwijl hij drinkt en gretig zuigt. Op den duur word ik gewoon poepeloerezenuwachtig! Om nog maar te zwijgen van de zoektocht naar een houding, het is zo onmogelijk om de slaap te vatten. Nu goed, de oplossing ligt in mijn eigen handen. Ik vind het wel straf dat hij in het donker al snuffelend telkens de weg vindt naar mijn tepel, echt als een diertje.

Wanneer hij overprikkeld is, kan hij ’s nachts geen afstand van me nemen.

Ook wanneer ik even naakt ben (bijvoorbeeld bij het omkleden in het zwembad of thuis), trekt hij als een magneet naar mijn borsten. Hij hangt eraan, ongeacht of ik mezelf ondertussen verder aankleed. Het is soms een zicht! Onhandig, maar wel grappig.

Tja, en op deze leeftijd kunnen ze gemakkelijk de weg vinden naar de honingpot, dus er zijn al momenten geweest dat hij zichzelf ongegeneerd bediende op plaatsen waar dat voor mij niet zo comfortabel aanvoelde. Anderzijds leer ik mezelf dan wel te kalmeren en me niks aan te trekken van de onwennige blikken. Het is dan vooral een oefening om op zoek te gaan naar een rustige hartslag bij mezelf.

Een vraag die ik jou vorige keer nog niet gesteld had, is: heb je zelf borstvoeding gekregen? En heeft dit een invloed gehad op jouw beslissing om borstvoeding te geven?

Ik heb zelf borstvoeding gekregen, ja. Eén jaar geloof ik. Ik ging er gewoon van uit dat ik borstvoeding ging geven, ik weet niet of dit onbewust met elkaar te maken heeft. Er was geen andere optie in mijn hoofd. Bij mijn eerste zoon werd dat er langs alle kanten uit gepraat, en dan liet ik mezelf nog wijsmaken dat drie maand genoeg was. Oh, ik heb daar zo een spijt van. Ook al voedde ik hem wel een heel jaar, dit had zoveel langer kunnen zijn. Misschien daarom ook dat dit belangrijk voor me is. Het kan anders.

Ook al voedde ik hem wel een heel jaar, dit had zoveel langer kunnen zijn.

Ik vind borstvoeding geven nu echt iets vanzelfsprekend. In het begin komt daar heel wat bij kijken; van stuwing tot honderd keer per dag aanleggen, etc. Op dit moment is dat heel duidelijk; twee borstjes ’s morgens, twee ’s avonds en alles tussendoor is gewoon om even in verbinding te komen met de moeder. Als er op andere momenten naar gevraagd wordt, is dat echt omdat hij verstilling wil, en een rustpunt zoekt dat hij elders niet meteen vindt.

In het vorige interview zei je "mijn appeltjes hebben al hun peer afgezien". Hoe is het intussen gesteld met je appeltjes?

Die dragen nu de vruchten af! Die zijn helemaal prima. Ook mijn tepels krijgen hun oorspronkelijke vorm terug. Bon ja, oorspronkelijk is met een korrel zout te nemen na twee zwangerschappen en jaren van borstvoeding.

Hoe zie je je borstvoedingsverhaal verder evolueren?

Tja, ik stel mezelf die vraag ook soms. Het schijnt dat ze vanzelf stoppen met drinken. Voorlopig heeft Odilon er nog een grote liefde voor, dus ik zie het niet meteen gebeuren. Maar wie ben ik om dat te beslissen? Voor mij is het belangrijkste dat het nu voor ons beiden nog goed voelt en klopt.

Op de foto zien we dat je heel veel plezier maakt met Odilon, en je ook tijdens het voeden acrobatentoeren uithaalt met hem. Is dat enkel voor de foto, of hebben jullie in het dagelijks leven ook van die avontuurlijke voedingsessies?

Odilon is een ongelooflijk beweeglijk kind. Als hij tot rust wil komen, zal hij gewoon in zijn bolletje nestelen aan de borst, maar als ik op een niet-borstvoedend moment in mijn blote borsten loop, dan zal hij alle toeren uithalen om deze te pakken te krijgen; als een aap door eender welk interieur. Hij vindt het ook gewéldig als ik zot doe met hem tijdens het voeden en hij zal niet snel lossen, maar dan is dat natuurlijk niet langer onder de noemer ‘voeden’ te plaatsen.

Hij vindt het gewéldig als ik zot doe met hem tijdens het voeden.

Als ik nogmaals jouw advies mag vragen, voor mama's die net borstvoeding beginnen geven of twijfelen hoe lang ze het willen doen, wat zou je dan zeggen?

Gewoon doen, volhouden, jezelf verzorgen als het moeilijker gaat (van spruw tot diëten). Er zijn zoveel bronnen van hulp! Schakel die in als het nodig is en geniet van het natuurlijke proces als het niet (meer) nodig is. Alles komt goed.

Ik heb het geluk gehad dat het allemaal wel vlot is gegaan. Pas op, ik heb ook mijn reeks borstonstekingen doorgemaakt… en dat is verdomme geen lachtertje! Al ben ik ervan overtuigd dat dit vooral momenten zijn waarop ons lichaam óns iets wilt vertellen en niet dat er iets mis is met het borstvoeden. Dus opnieuw: voor jezelf zorgen, ook op een diepere laag.

Wat heeft borstvoeding jou bijgebracht in je leven?

Dat je écht constant voor jezelf moet zorgen omdat je nog in een soort lemniscaat zit met je kind. Zodra je te vermoeid loopt, teveel chocolade eet, te weinig water drinkt, etc. gaat de productie achteruit. Logisch want je bent uitgeput en zoekt surrogaten om energie te voelen. Dit is ook zo als je niet voedt, natuurlijk! Alleen wordt het sneller merkbaar door fysieke tekortkomingen. Want ook mentaal brengen deze momenten van voeden verstilling, soms lijkt dat zelfs mijn enige manier om mijn knop uit te zetten. Gelukkig dus dat ik nog borstvoeding geef, haha!

Het heeft me ook wel duidelijk gemaakt dat een peuter voeden niet voor iedereen zo evident is om naar te kijken. Meestal komt na de verstomming wel de bewondering. In sommige gevallen niet en dan is het voor mij een uitdaging om niet te schamen of te verantwoorden na de vraag: “Djeezes, hoe lang zijt gij van plan dat nog te doen???”

Een peuter voeden is niet voor iedereen zo evident om naar te kijken.

Hierbij ook een dankbaarheid naar het meer en meer delen van beelden van borstvoedende vrouwen, het sterkt mij ook.