Hoe verloopt de borstvoeding tot nu toe?

Mip is in februari 2 jaar geworden, maar met de gecorrigeerde leeftijd, wat we meestal rekenen, wordt ze eind mei 2. Mip is op 24 weken, veel te vroeg dus, geboren. Zo’n jonge baby’s kunnen nog niet drinken, waardoor je moet beginnen kolven. Je moet niet de hoeveelheid kolven die zij drinkt per dag, want dat zijn slechts een paar milliliters per dag. Maar als je op lange termijn borstvoeding wil geven, moet je natuurlijk een deftige (voorraad) productie krijgen. Dus om je productie op te krikken, moet je kolven alsof je een “volle termijnkind” zou hebben, om dus die vriezer te vullen en te doneren in het ziekenhuis. Want als je zo vroeg bevalt, is het niet altijd eenvoudig om je productie op gang te krijgen. We vroegen ons op voorhand af: gaat dit lukken of niet? Maar ik heb op dat vlak wel geluk gehad. Ik ben zeer enthousiast beginnen kolven en heb zo een overproductie gekolfd. En ik heb dat ook op die manier in stand gehouden tot ze zelf begon te drinken. Pas toen ze zelf volledig dronk zijn we beginnen zoeken naar een evenwicht tussen wat zij dronk en wat ik nog bij kolfde.

We vroegen ons op voorhand af: gaat dit lukken of niet?

Iemand heeft mij destijds naar de instagrampagina van Sofie Verschueren verwezen terwijl we in het ziekenhuis waren, en dat was het eerste voorbeeld dat ik zag van een geslaagd borstvoedingsverhaal van een extreem prematuurtje. Daarna vond ik nog een paar succesverhalen, en die hebben mij meer vertrouwen gegeven dat het wél kon lukken.

Op hoeveel weken is zij zelf beginnen drinken?

Ik ken niet de exacte dag, maar ik dacht dat het rond de 34-35 weken was. Ik heb zeker 10 weken enkel gekolfd vooraleer ik ze heb aangelegd, en ze had ook nog een sonde om bij te voeden. Daar werd dan BMF bij gedaan, ‘breast milk fortifier’. Dat zou helpen om haar in gewicht te doen bijkomen. Ik heb expliciet gevraagd om helemaal geen flesvoeding (afgekolfde melk uit een fles) bij te geven en ik had heel veel geluk met het ziekenhuis* waar we lagen dat ze daar rekening mee hielden. Daarnaast kregen we ook de kans - van zodra ze al een paar keer goed gedronken had - om naar een familiekamer te gaan zodat ik 24 op 24u bij haar kon zijn en gewoon iedere keer als ze wakker was, kon proberen aanleggen en kon proberen om haar te leren drinken.

Ze lag eerst in een couveuse, zo’n 10-11 weken, dan in een “open bedje”, toen ze nog zuurstof kreeg en op het einde lag ze dan in een co-sleeper naast mij in het ziekenhuis. Dat was rond 38 weken. En dan zijn we na zo’n 3 weken naar huis kunnen gaan. Dat was dus een week na haar uitgerekende datum.

Dat klinkt enorm heftig. Heb je alles wat gebeurd is al wat kunnen plaatsen intussen?

Ja en neen. Het borstvoedingsverhaal op zich is een heel positief verhaal voor ons, want op het moment dat ze geboren is, was het zeker niet vanzelfsprekend dat dat zou lukken en dat ze ooit gewoon bij mij zou drinken. De andere medische perikelen zijn een zwaardere factor in het verhaal, en daar heb ik wel wat hulp bij gezocht (o.a. EMDR-therapie). Het is nog niet helemaal verteerd, maar geleidelijk aan gaat het beter.

Het borstvoedingsverhaal op zich is een heel positief verhaal voor ons.

Hoe vaak voed je gemiddeld per dag?

Als ze overdag niet bij mij is, dan drinkt ze niet meer, ze krijgt ook geen flessen overdag. Tot 3 dagen geleden, ging ik zeggen: ze drinkt dan ’s nachts wel makkelijk 5 keer, maar ze is daar plots mee gestopt. Dus daar nu een getal op plakken is moeilijk. Vorige week was ze ziek, en toen dronk ze de ganse dag door. Dus ik zou alles van 4 tot 20 keer normaal noemen op dit moment.

Gaf je moeder jou borstvoeding?

Ja, en dat was ook geen gemakkelijk verhaal. Mijn mama had een hernia gehad aan het einde van de zwangerschap van mij en net toen ik geboren was. En oorspronkelijk wouden ze haar in het gips steken, waardoor ze helemaal geen borstvoeding zou kunnen geven. Daar was ze niet mee akkoord. Ze stond wel echt op haar strepen omdat ze het een kans wou geven. Maar toen ik drie weken was, is zij geopereerd geweest aan die hernia omdat ze verlammingsverschijnselen begon te krijgen dus er was geen uitstellen meer aan. Ik heb wel tot mijn 5 maanden borstvoeding gekregen. Ook mijn zus en mijn broer kregen borstvoeding.

En had dit een invloed op je eigen keuze om borstvoeding te geven?

Voor mij voelde het altijd normaal en natuurlijk, het is nu ook ergens de “biologische norm”. En het was altijd al vanzelfsprekend dat ik mijn kinderen borstvoeding zou geven. Maar ja op het moment dat mijn bevalling begon, was dat plots helemaal niet meer vanzelfsprekend dat dat zou lukken en langs de andere kant net extra vanzelfsprekend omdat borstvoeding wel van levensbelang is voor een kind dat veel te vroeg geboren is, omdat je daardoor de kans op complicaties heel erg verkleint. Die darmen kunnen namelijk de kunstvoeding helemaal nog niet verteren.

Borstvoeding is van levensbelang voor een kind dat veel te vroeg geboren is.

Dus het was meteen duidelijk dat ik zou beginnen kolven, maar ja het is niet vanzelfsprekend om zo’n kind aan de borst te krijgen. De gekolfde melk gaven ze dan via een sonde. Die eerste periode kunnen die maag en die darmen dat ook niet helemaal aan en krijgen ze via een infuus ook nog allemaal voedingstoffen toegediend, maar ook dat geeft weer kans op infecties. Dus het is een hele afweging om de juiste keuzes te maken in het belang van zo’n vroeg geboren kind.

Heb je zicht op hoe lang je nog borstvoeding zou willen geven?

Idealiter bouwt ze zelf af, maar binnen een bepaalde grens. Het hoeft voor mij namelijk niet tot na haar 4 jaar te duren. Ik zie mezelf geen borstvoeding geven aan Mip wanneer ze al op de lagere school zit. Maar dat gevoel is wel al veel veranderd, want had je mij dit een paar jaar geleden gevraagd, dan had ik daar anders over gedacht. Vroeger zou ik een kind ouder dan 1 aan de borst vreemd gevonden hebben. Je ziet het namelijk niet rond u.

Vroeger zou ik een kind ouder dan 1 aan de borst vreemd gevonden hebben.

Hoe voelt het om borstvoeding te geven op een openbare plaats?

Ik zie daar geen problemen in. We hebben intussen al overal borstvoeding gegeven. Eigenlijk vanaf de eerste dag dat wij uit het ziekenhuis mochten, heeft zij ook overal borstvoeding gehad. Als je meer dan 4 maanden tussen die muren opgesloten hebt gezeten, dan wil je gewoon naar buiten. Dan maakt het niet uit, overal waar we zijn: doe maar.

En kreeg je ooit reacties daarop?

Ik heb één keer gedacht dat er iemand iets van ging zeggen, op een parking van Aveve, maar dat was dan blijkbaar om mij een stoel aan te geven (lacht). Nu ze ouder is, ga ik haar soms wel vragen om te wachten om te drinken, omdat ik iets aan het doen ben of aan het praten ben met iemand. Onlangs waren we bij de dokter, en zij moest onderzocht worden. Als ze dan eerst zou willen drinken, dan zou die afspraak ook niet vooruit gaan, dus dan heb ik wel gezegd dat ze even moest wachten.

Hoe kijk je naar je borsten? En is die blik veranderd sinds je borstvoeding geeft?

Ik vind dat een moeilijke vraag. Langs een kant is het nu een belangrijk deel van mijn lichaam, omdat het echt gebruikt wordt. Maar vroeger vond ik dat een minder belangrijk deel. Ik ben er mij nu meer bewust van. Ik stond altijd vrij neutraal ten opzichte van mijn borsten: die zijn er, dat is oké. Moesten ze er niet zijn… goh ja, nu zou ik daar wel een probleem mee hebben, maar op andere momenten niet.

Moest er een toekomstige mama naast jou zitten, welk advies zou je haar geven?

Ik denk vooral dat je je eigen gevoel moet volgen. Voor mij is borstvoeding iets heel belangrijks, maar dat wil niet zeggen dat het voor jou ook zo is. Als je hulp nodig hebt, moet je het vragen, maar je moet ook niet zomaar eender wiens gedacht volgen. Je moet vooral je eigen gevoel volgen. Ongevraagd advies mag je naast u leggen.

Als je hulp nodig hebt, moet je het vragen, maar je moet ook niet zomaar eender wiens gedacht volgen.

Was het in jouw geval gemakkelijk om je gevoel te volgen? Door de plotse bevalling en al de medische ingrepen?

Er zat heel veel tijd tussen de moment dat het begon mis te lopen en het moment dat ik effectief borstvoeding kon beginnen geven. Mijn bevalling is op 22 weken begonnen, dus vanaf dan had ik het gevoel dat ik alle controle kwijt was. De bevalling zelf was een catastrofe: niks van controle. En daarna had ik ook allerlei complicaties en was ik constant alle controle kwijt. Dan had ik ook nog COVID en moest ik 2 weken in quarantaine en mocht ik ze helemaal niet zien. Maar het moment waarop ze dan mocht drinken, dat was echt het moment waar ik dacht: ik heb hier alle controle terug. Nu is het aan mij, het gaat op deze manier gebeuren. Misschien stond ik daardoor nog sterker in mijn schoenen om te zeggen: het zal zo zijn, en niet anders.

Nu is het aan mij, het gaat op deze manier gebeuren.

Herinner je je een grappig moment tijdens het voeden?

Als zij begint te lachen terwijl ze aan het drinken is (lacht). Of als ze zo halvelings begint te praten en niet meer echt aan het drinken is. En natuurlijk de typische spuittaferelen, waarbij iedereen volledig onder de melk hangt. Als we gewoon met ons drie thuis zijn, vind ik dat allemaal grappig, maar met bezoek erbij denk ik soms: moet dit nu echt (lacht)?

Welke rol speelt jouw partner in het verloop van de borstvoeding?

Op dit moment geen hele grote meer. Er is één periode geweest, dat ze heel slecht sliep, en dat hij zelfs eens durfde zeggen om te stoppen met die borstvoeding. Hij weet intussen duidelijk dat hij zo’n dingen niet meer mag zeggen (lacht). Maar voor de rest, vooral dan in het begin, heeft hij heel hard geholpen. Ik kon in het begin helemaal niet rechtop zitten en ik moest kolven. Liggend kolven: dat gaat gewoon niet. Dus hij heeft mij geholpen, die eerste weken, om 8 keer per dag te kolven terwijl ik niet rechtop kon zitten of uit mijn bed kon. Hij moest zorgen dat de kolf klaar lag, en eens er gekolfd was, dat die flesjes rechtop weg raakten, zonder dat er gemorst werd. En hij moest iedere nacht mee opstaan om te zorgen dat die melk was waar ze moest zijn.

Liggend kolven: dat gaat gewoon niet.

Van zodra ze dan wel bij mij dronk, gaf hij altijd eten en drinken aan. Dus die eerste twee weken waren heel intens. De twee weken voor ze geboren is, hadden we al amper geslapen, en dan moet je nog eens dag en nacht opstaan om te kolven, dus dat is niet gemakkelijk. Maar je weet ook waarvoor je het doet.

Hoe is het nu met jouw en haar gezondheid?

Boven verwachting goed. Nu kan je eigenlijk niet meer aan haar zien dat ze te vroeg geboren is. Ze speelt zoals elke bijna-2-jarige. Ze wordt nog extra opgevolgd en er zijn dingen die pas op lange termijn gaan duidelijk worden. Ze heeft namelijk veel hogere kans op allerlei soorten aandacht-, leer- en ontwikkelingsstoornissen. Dus dat houden we goed in de gaten. Maar zoals ze nu aan het klimmen, springen en puzzelen is, denk ik dat het wel gaat meevallen. Maar je blijft toch altijd waakzaam. 16 weken ontwikkelen in een couveuse in plaats van de buik heeft dus een groot effect.

Ze heeft veel hogere kans op allerlei soorten aandacht-, leer- en ontwikkelingsstoornissen.

Zelf heb ik nergens meer last van, maar ik mag door mijn medische geschiedenis geen bloed of dergelijke meer doneren. Dat mag namelijk niet meer vanaf je 1 bloedklonter gehad. Ook al heb ik daarna extra onderzoeken laten doen en heb ik eigenlijk helemaal geen grotere kans op klonters dan iemand anders.

Is er verder nog iets dat je kwijt wilt, dat je hierboven niet kon delen?

Ja, ik denk dat die borstvoeding heel erg geholpen heeft voor de hechting. Omdat ja, uw kind dat in een plastic bakje woont: da’s toch anders. Ik heb geen bevalling meegemaakt, ik heb ze niet gezien toen ze pasgeboren was. Ik had een keizersnede onder volledige verdoving omdat ik in paniek geraakt was bij de lokale verdoving. Je voelt geen pijn, maar je voelt wel alles wat er gebeurt. En de hele situatie er rond had ook niet geholpen. We hebben het alle twee overleefd, dat is het belangrijkste natuurlijk.

We hebben het alle twee overleefd, dat is het belangrijkste.

Ik had graag een gewone bevalling meegemaakt. Dat is niet gebeurd, en zal ook niet meer gebeuren. Jammer genoeg is dat een gedwongen “keuze”. De kans om opnieuw een extreem premature geboorte te hebben, is heel groot, en ik vind dat geen optie. Mip is nu gezond, maar die heeft heel hard afgezien in het ziekenhuis. En bewust opnieuw beginnen aan zoiets, wetende dat er een grote kans is dat je kind zo hard gaat afzien, gaat voor mij niet. Ook al is Mip nu gezond op lange termijn - wat volgens de statistieken al bijna onmogelijk is - kan ik dat niet een ander kind opnieuw aandoen. En mijzelf ook niet.

Ik ben op dit moment blij met ons gezin en hoe het is, maar ik vind het wel jammer wat ik niet heb meegemaakt. Ik vind het ook jammer wat we allemaal meegemaakt hebben in het ziekenhuis natuurlijk. Ik groeide op met een broer en een zus, dus ik weet niet hoe het is om op te groeien als enig kind. Ik kan haar meer aandacht geven, en alles geven wat ze wilt. Ga ik er dan zo voor zorgen dat het een compleet verwend nest wordt? Ik hoop van niet (lacht).

Mip heeft waarschijnlijk donormelk gekregen in de eerste dagen.

Ik vertelde ook weinig over donormelk, maar dat is wel een interessant onderwerp. Mip heeft waarschijnlijk donormelk gekregen in de eerste dagen. We hebben daar toestemming voor gegeven voor in het geval er van mij niet genoeg melk was. En die kans was reëel aangezien ik mijn melk 2 keer 24 uur lang heb moeten weggooien in de eerste week doordat ik radio-actieve contrastvloeistoffen had toegediend gekregen. Daarna heb ik omgekeerd juist heel veel melk gedoneerd, aangezien er toch veel te veel was. Daar werd dan uitgebreid controle op gedaan met bloedafnames en vragenlijsten.

Hoe praten jullie thuis over borstvoeding geven?

Gewoon borstvoeding geven, drinken.

*Magali en haar man waren op vakantie toen haar weeën veel te vroeg begonnen. Ze is in het ziekenhuis in Salzburg, Oostenrijk bevallen. Achteraf vond ze dit echt een goede zaak want het was een fantastisch ziekenhuis! In België hadden ze zeker niet meer ingegrepen om een vroeggeboorte van 22 weken te doen slagen. Ze dachten er ook niet aan om in de tussentijd naar België terug te keren. Ze waren zo vertrouwd met het team in Oostenrijk en zagen het niet zitten om van zorgteam te veranderen. En er waren toen in bijvoorbeeld het UZ Gent nog geen familiekamers. Alleen de taalbarrière was soms wat lastig.